වැරදුණ දඬුවම - 1 කොටස

මගේ ජීවිතේ ගොඩක් වෙනස් කරපු මේ සිද්ධිය වෙලා දැනට අවුරුදු හතරක් විතර වෙනවා. ඒ කාලේ මම ගුරුවරියක් හැටියට කුරුණෑගල ඉස්කෝලෙක වැඩ බාර ගත්ත අළුත. ඉස්කෝලෙන් පිටවෙලා අවුරුද්දක් විතර යනකොට ගුරුවරියක් හැටියට පුහුණුවෙන්න මාව තෝරාගත්තා. ගුරුකම කියන්නෙ මම එච්චර ආස දෙයක් නෙමෙයි. ඒ වුණාට කැම්පස් යන්න බැරි වුණාම ලැබෙන එක ගන්න කියල ගෙදරින් කරපු බල කිරීමට මට ඒක භාර ගන්න සිද්ධ වුණා. අවුරුදු 3 ක විතර පුහුණුවෙන් පස්සෙ කුරුණෑගල පැත්තෙ ඉස්කෝලෙක ගණිතය උගන්නන්න ආධුනික ගුරුවරියක් විදිහට පත්වීමක් ලැබුණා. මට ලැබුණෙ පහ වසරේ පන්ති කීපෙකට උගන්නන්න. මුලදි එච්චර ප්‍රශ්ණයක් නැතුව කාලෙ ගතවුණත් පොඩි ළමයින් එක්ක වැඩ කරන්න තරම් ඉවසීමක් මට තිබුණෙ නැහැ. අනික් පැත්තෙන් අවුරුදු 9-10 ලමයින් හතලිහක් එකට දැම්මම ඒ අයව පාලනය කරගන්න හරිම අමාරුයි. ඒක නිසා මට හරියට ළමයින් එක්ක තරහ යන ගතියක් තිබ්බා. ඒකට තවත් හේතුවක් වුණේ වැඩිහිටි ගුරුවරුන්ට ළමයි බයට හරි ගෞරවයට හරි ඇහුම්කම් දුන්නත් යන්තම් අවුරුදු 22 ක් වෙච්ච මට ඒ සැලකීම ලැබුණෙ නැහැ. පත්වීම ගත්ත පළමුවෙනිම දවසෙම විදුහල්පතිතුමා ළමයින්ට ශාරීරික දඬුවම් දෙන එක තහනම් කලා. ඒකට හේතුව ඊට කලින් අවුරුද්දෙ ළමයෙකුට ගහපු ඒ ඉස්කොලෙ සර් කෙනෙක්ව මව්පියන්ගෙ පැමිණිල්ලකට පොලිසියෙන් අත්ඩංගුවට අරගෙන නඩු පැවරීම. ඒ සිද්ධියෙන් පස්සෙ අධ්‍යාපන දෙපාර්තමේන්තුවෙන් ප්‍රින්සිපල්ට විරුද්ධවත් පරීක්ෂණයක් තියල අවවාද කරල තිබ්බා. ළමයිව බය කරගන්න විදිහකුත් නැතුව මට පංතිය පාලනය කරගන්න හරිම අමාරු වුණා. මේ ගැන මට විරුද්ධව අංශ ප්‍රධානි මැඩම් මට කීප පාරක් අවවාද කලා. 

එක දවසක් මට උදේ ඉඳම්ම දරා ගන්න බැරි ඔළුව කැක්කුමක් තිබ්බා. ඒ වුණාට විෂය නිර්දේශයේ ඒ සුමානෙට කරන්න ඕන පාඩම අතපසු වෙන නිසා ඒක යටපත් කරගෙන මම ඉගැන්නුවා. හැමදාම වගේ පන්තියේ ප්‍රශ්ණ ඇතිකරන ළමයි එදත් සීමාවක් නැතුව කථා කරන එකයි මම ඉන්නව කියලා කිසිම ගාණක් නැතුව ළමයි දෙන්නෙක් පන්තියේ ඇවිදින්නයි පටන් අරගෙන තිබ්බා. මම අහන ප්‍රශ්ණ වලටත් උත්තරයක් දෙන්නවත් කවුරුවත් උනන්දු වෙන්නේ නැහැ. ඒ මදිවට එක එකා එක්ක කථාව. තව අය ඇවිදිනවා. එක පාරටම මට පාලනය කරගන්න බැරි තරමේ කෝපයක් ආවා. මම නොදැනුවත්වම මේසෙ උඩ තිබ්බ ඩස්ටර් එක අරගෙන අර ඇවිදගෙන යන ළමයෙක් දිහාවට දමල ගැහුවා. එතෙන්දි වුණේ මම නොහිතපු දෙයක්. ඩස්ටර් එක ගිහිල්ල වැදුනේ ඇවිද ඇවිද හිටපු ළමයට නෙමෙයි. වාඩි වෙලා හිටපු කසුන් කියල වෙන ළමයෙකුට. මගේ නරක වෙලාවට ඩස්ටර් එකේ ලී පැත්ත වැදිලා ඒ ළමයාගේ ඔළුවෙන් ලේ ගලන්න වුණා. මට මොනව කරන්නද කියලා හිතාගන්න බැරිවුණා. මම ඉක්මනට ළමය ගාවට දිව්වත් ඒ ළමයා බෙරිහන් දිදී අඬන්න පටන් ගත්තා. සුදුපාට ශර්ට් එකට ලේ බින්දු කීපෙකුත් වැටිල තිබ්බා. මම ඉක්මනට අනික් පන්තිය පැත්තට දුවල ඒකෙ හිටපු ටීචර්ව එක්කගෙන ආවා. එයා ළමයව අරෙගන ප්‍රථමාධාර තියෙන කාමරේ පැත්තට අරගෙන ගියා. මම ස්ටාෆ් රූම් එකට දුවගෙන ගිහින් මේසෙ ඔළුව තියා ගත්තා.මගේ ඔළුව ගිනිගන්නවා වගේ තමයි මට දැණුනේ. එහෙම පැයක් විතර ඉන්නකොට ප්‍රින්සිපල් මුණගැහෙන්න කියල ළමයෙක් අතේ පණිවිඩයක් ආවා. ඒක අහපුවම මට ඇඬෙන්න වගේ ආවා. ඒ වුණත් ප්‍රින්සිපල් එන්න කිව්වම යන්න වෙන නිසා මූණට වතුර ටිකක් ඉහාගෙන ඔෆිස් එකට ගියා. ප්‍රින්සිපල් මගේ පැත්තෙන් මොකවත්ම හේතු අහන්නෙ නැතුව මට බැනගෙන ගියා. ඉස්කෝලෙට ආයිමත් ප්‍රශ්ණයක් ආවොත් අස්වෙලා යන්න කියල බැන්නා. මට අස්වෙලා යන එක ගැන ප්‍රශ්නයක් තිබුණේ නැහැ. මට බය හිතුනෙ ප්‍රින්සිපල් ඊලඟට කියපු   දෙයින්. අර ළමයගෙ දෙමව්පියො පොලිසි ගියොත් මට හිරේ යන්න වෙයි කියලා එයා කිව්වා. මේක වැරදීමක් කියල මම කියපු දේ එයා පොඩ්ඩක් වත් මායිම් කලේ නැහැ. ගිහිල්ල දෙමව්පියන්ව හම්බුවෙලා සමාදාන කරගෙන එන්න කියල මාව ඒවෙලාවෙම එලෙව්වා.

මම ඒ ළමයින්ගෙ එඩ්‍රස් එක ඉල්ලගත්තත් මට තිබ්බ හිසේ ඇම්මත් එක්ක එහෙ යන්න මානසික තත්ත්වයක් තිබුණෙ නැහැ. ඒක නිසා මම නැවතිල හිටපු ගෙදර ගියා. පහුවෙනිදා උදේ මම ත්‍රිරෝද රථයක් අරගෙන අර ළමයගෙ ගෙදර ගියා. ගෙදර හිටියෙ ළමයගෙ අම්මා විතරයි. එයා මාත් එක්ක කථා කලේ හරි නුරුස්සනා විදිහට. ඒකට එයාට වරදක් කියන්න බැරි ළමය එයාට කියල තියෙන්නේ කිසිම වැරදි දෙයක් නොකර පුටුවේ ඉඳගෙන ඉන්නකොට මම ඩස්ටර් එකෙන් ඔළුවට ගහල තුවාල කලා කියල නිසා. මම වචන එකතු කර කර මගෙන් වුණේ අත්වැරැද්දක් කියන්න උත්සාහ කලත් ඒගොල්ලො ඒක අහන්න සූදානම්ක් තිබ්බේ නැහැ. මහත්තයා ගෙදර ආවම කථා කරල මට කියන්නම් කියපු නිසා මම පිටවෙලා ආවා. එදත් මම ආයිමත් ඉස්කොලෙට යන්නෙ නැතුව ගෙදර ගියා. මට වෙන අය එක්ක කථා කරන්න මානසික තත්ත්වයක් නොතිබුණ නිසා ෆෝන් එක ඕෆ් කරගෙන හිටියා. 

පහුවෙනිදා උදේ බලකොට මට මෙසේජ් එකක් ඇවිල්ලා තිබ්බා. I'm Migara, Kasun's dad, cal me. ඒක එවල තිබ්බෙ අර ළමයාගේ තාත්තා. මම ආපහු කෝල් එකක් ගන්න හිතුවත් මට බනියි කියල බය හිතුණා. ඒක නිසා මම ඒ වෙලාවේ කතා නොකර ඉස්කෝලෙට ගියා. ප්‍රින්සිපල්ට මම වෙච්ච දේවල් කියලා කලින් දවසට නිවාඩු ඉල්ල ගත්තා. එයාගෙ තරහ එතකොට නිමිල තිබිණත් මේ ප්‍රශ්ණෙ ගොඩින් විසඳගන්න කියල මට කීප පාරක් කිව්වා. එදා මට එච්චර පන්ති තිබුනෙ නැහැ. ඉන්ටවල් එකෙන් පසේ පීරියඩ් එකේ ස්ටාෆ් රූම් එකේ ඉන්න ගමන් මම අර නම්බර් එකට කෝල් එකක් ගත්තා. ළමයගෙ තාත්තා කිව්වා එයාව ඇවිල්ලා මුණ ගැහෙන්න කියලා. එයා වැඩ කරන තැනට එන්න කියලා කිව්වා. මම ඉක්මනට ප්‍රින්සිපල්ව හම්බුවෙලා අවසර අරගෙන කුරුණෑගල නගරෙ තිබ්බ එයාගෙ කාර්‍යාලයට ගියා. ඒක ප්‍රසිද්ධ බැංකුවක කුරුණෑගල ශාඛාව. එයා එතන මොකක් හරි විධායක තනතුරක් දරණ කෙනෙක්. වෙනම කාමරයක් එහෙම තිබුණා. එතෙන්දි එයාව හම්බුවුණාම සුහදව කථා කලත් ළමයින්ට දඬුවම් කරන එක ගැන මට එයා දොස් කියන්න පටන්ගත්තා. මම එහෙම ශාරීරික දඬුවම් දෙන ටීචර් කෙනෙක් නෙවෙයි කියන එක එයා පිළිගත්තේ නැහැ. වැරැද්ද මගේ අතේ නිසා මම කට වහගෙන හිටියා. එයා පොලිසියට ගියොත් වෙන දේ මට කියනකොට මට බය හිතුණා. මම එහෙම කරන්න එපා කියලා පින්සෙන්ඬු වුණා. පොලිසි නොයන්න නම් එයා කියන විදිහට වැඩ කරන්න කියල කියනකොට මට හිතුනෙ මෙයා මගෙන් අයුතු ප්‍රයෝජනයක් ගන්න හදනවා කියලා. මම ඇඬුම් ආවා. මම කිව්වා මම එයාගේ නංගි කෙනෙක් විදිහට සළකලා සමාව දෙන්න මට කරදරයක් කරන්න එපා කියලා. එතකොට එයා හයියෙන් හිනා වෙලා කිව්වා "ටීචර් හිතන විදිහෙ දෙයක් නෙමෙයි මම කියන්නෙ" කියලා. මට ටිකක් හරි හුස්ම ගන්න පුළුවන් වුණේ එතකොටයි. මම කිව්ව "මට කරදරයක් නොකරනවානම් කියන දෙයක් කරන්නම්" කියලා.

ළමයින්ට දඬුවම් කරන ගුරුවරුන්ට දෙන්න ඕන දඬුවම ඒ විදිහටම ඒ අයට ගහන එක කියල එයා කිව්වා. මට එයා මොනව කියනවද කියල තේරුණේ නැහැ. මෙයා මටත් ඔළුව පැලෙන්න ගහන්න ඕන කියනව කියලයි මට තේරුණේ. මම බය වෙලා වගේ බලාගෙන ඉන්නකොට "මොකද කියන්නෙ?" කියල ඇහැව්ව. මට කියන්න දෙයක් හිතට ආවේ නැහැ. අන්තිමට "කමක් නැහැ ඔළුවට ගහන්න" කියල මම කිව්වා. මේ මිනිහ මට මොනව කරන්න හදනවද කියල මට හිතාගන්න බැහැ. මම කියපු දේට හිනා වුණ මිනිහා "ඔළුවට නෙමෙයි ඔය ගොල්ලො ළමයින්ට වේවැලෙන් ගහනවනෙ, ඒ වගේ වේවැල් පාර දෙන්න ඕන" කියල කිව්වා. මේක ඇහුණම මාව අන්දුන් කුන්දුන් වුණා. මම කිව්ව ළමයින්ට වේවැල් පාර දෙන්න අපිට තහනම් කියල . එහෙම කරන්නෙ නැහැ කියලා. ඒ පාර මිනිහගෙ මුහුණ ටිකක් වෙනස් වුණා. මිනිත්තුවක් දෙකක් විතර මොනවත් නොකියපු මිනිහා "මේක ගොඩින් බේරගන්න නම් ටීචර්ට මගෙන් වේවැල් පාර කන්න වෙනව" කියල තරහින් වගේ කිව්ව. මගේ ඇඟ රත්වෙලා ගියා. දන්නෙ නැති මිනිහෙක් මට වේවැලෙන් ගහන්න හදන එක මට හිතා ගන්නවත් බැහැ. "හරි මම ඔයාගෙන් ගුටි කෑවොත් කසුන්ගෙ සිද්ධිය අතෑරලා දානවද?" කියල මම ඇහුවා. එතකොට මිනිහගෙ මූණට එළියක් ආවා. "ඔව් මට සැටිස්ෆයි වෙන විදිහට වේවැල් පාර කෑවොත් ඒක අතෑරලා දානව" කියල මිනිහ කිව්වා.

කසුන්ගෙ ප්‍රශ්ණෙ ඉවර වෙන එක ලොකු බරක් හිටෙන් අයින් වෙන නිසා මට හා කියනවා ඇරෙන්න වෙන ප්‍රතියෝජනාවක් තිබ්බෙ නැහැ. "හරි මම දැනුම් දෙන්නම් කොහෙදිද ගහන්නෙ" කියල මිනිහ කිව්වා. මට ඒ වචන ඇහුවම ඇත්තටම ඇතිවුණේ ලැජ්ජාවක්. ඒත් මොනව කරන්නද? "එහෙනම් මම යන්නම්" කියල කිව්වා. "හරි ටීචර් යන්න හැබැ පොරොන්දුව ඒවගේම කරන්න". "මම කසුන්ට ඊයේ රෑ දොස්තරගෙන් බේත් දාගෙන ආවෙ ඒක නිසා ඒ රිපෝට් එකත් එක්ක ඕනම වෙලාවක මට පැමිණිල්ලක් දාන්න පුළුවන්" කියල පොඩි පහෙ තර්ජනයක් කලා. මම මොනවත් නොකිය කාමරෙන් එළියට ඇවිත් ආපහු ඉස්කෝලෙට ගියා. ප්‍රින්සිපල් ඇහුවම මම කිව්ව මම ඒක විසඳගත්ත කියල. එයාට ඒකට හරි සතුටුයි. ඊට දවස් දෙකකට විතර පස්සේ හවසක මට මිගාර කෝල් කලා. මට දඬුවම් කරන්න වේවැලක් හොයා ගන්න කියල කිව්ව. "ටීචර්ලට ගහන්න ඕන ඉස්කෝලෙ තියෙන වේවැලකින්ම තමයි" කියලත් මිනිහ කිව්ව. මිනිහ මේ කරන්නේ වචන වලින් මාව ලැජ්ජාවට පත්කරන එක නේද කියල මට ඒවෙලාවෙ තේරුණා. මම කිව්ව අපේ ඉස්කෝලේ වේවැල් නැහැ කියලා. "එහෙමනම් ටීචර් කඩෙන් වේවැලක් අරගන්න වෙයි" කියල කිව්වා. "වේවැල ලෑස්තිකරගෙන දවස් දෙකක් ඇතුලත කථා කරන්න" කියල කිව්වා. "ඊලඟ සෙනසුරාදා ගහන වැඩේ කරමු" කියලා එයා කිව්වා. මම වීක් එන්ඩ් එකේ අම්මලගෙ ගෙදර යන්න තියෙනවා කිව්වම. "කියන්න අම්මලට සෙනසුරාදා චන්ඩි ළමයෙකුට දඬුවම් කරන්න තියෙන නිසා එන්න වෙන්නෙ නැහැ කියල" කිව්වා. එහෙම කියල ෆෝන් එක කට් කලා. 

එදා හවස ටවුමට ගිහින් හැම තැනම ඇවිදලා කාටවත් වැඩිපුර නොපෙනෙන තැනක තිබ්බ ලීබඩු කඩේකින් මම වේවැලක් ගත්තා. මම ටීචර් කෙනෙක් වගේ පේන නිසා ප්‍රශ්ණයක් වුණේ නැහැ. මේ වේවැල ගන්නේ මටම ගහන්න කියල මේ කඩේ මිනිහා දන්නවා නම් කියල මට හිතුණා. ඒ හිතිවිල්ලෙන් මට හිතාගන්න බැරි අමුතු හැඟීමක් ආවා. ඉක්මනට වේවැල අරගෙන ත්‍රිරෝද රථයක් අරගෙන ගෙදර ආවා. ටිකක් වෙලා කල්පනා කරලා වේවැල ගත්තා කියල මිගාරට කෙටි පණිවිඩයක් යැව්වා. එයා සතුටු මූණක ඉමොටිකොන් එකක් උත්ත්‍රයක් හැටියට එවල තිබ්බා. මිනිහ කෝල් කලේ නැත්තේ ඒවෙලාවෙ ගෙදර ඉන්න නිසා කියල මා සැකයක් ආවා. ඒ කියන්නේ මේ මිනිහා ගෙදරට හොරෙන් මට වෙච්ච අකරතැබ්බය පාවිච්චි කරලා මට ගහන්න හදන්නෙ කියන එක මට වැටහුණා. 

මගේ හිතට පොඩි බයක් කාන්දුවෙන්න පටන් ගත්තා. මේ මිනිහා ගෙදරට හොරෙන් කරන වැඩක් නම් මගෙන් ඊට වඩා ප්‍රයෝජන ගන්න බලයිද කියල බට බය හිතුණා. මිනිහ මට ගහනව විතරයි නම් එකෙන් මිනිහ උපරිම ප්‍රයෝජන ගන්න බලයි නේද කියල මට හිතුණා. නිකන් අතට වේවැල පාරවල් ටිකක් ගහල මිනිහෙකුට ගෙදරට හොරෙන් ගන්න ඕන සතුට මොකද්ද කියල මට හිතෙන්න වුණා. මේ මිනිහා ඇඟෙ වෙන කොහාට හරි ගහයිද ඒ කියන්නෙ පස්ස පැත්තට වගේ කියල හිතෙන කොට මට ආයිමත් අර වේවැල් කඩේ ආව වගේ ලැජ්ජාවක් මුසුවෙච්ච සතුටක් වගේම බයක් ආවා. ආදිකාලේ ළමයින්ට ගහනකොට කලිසම් ගලවලා පස්ස පැත්ත නිරුවත් කරලා ගහපු

කාළයක් තිබුණා කියල මම අහල තියෙනවා. මගේ ඔළුව ආයිමත් රත්වෙලා වගේ ගියා. මේ මිනිහා මගේ ඇඳුම් ගලවන්න කියයිද? අනේ !මම මේ මොන දේකටද මේ මිනිහා එක්ක එකඟ වුනේ කියලා හිතුණා. ගෙදරට හොරෙක් මෙච්චර රිස්ක් එකක් අරගෙන තමන්ගෙම ළමයගෙ ඉස්කොලේ ටීචර් කෙනෙක්ට ගහන්න දතකන්නෙ මගේ නිරුවත බලන්නත් නිරුවත් කරල වේවැලෙන් ගහන්නත් කියල මට තේරෙන්න පටන් ගත්තා. ඇඳෙන් බැහැල කන්නාඩි මේසේ ගාවට ගිහින් පිජාමා කලිසම් පහත් කරලා මගේ පස්ස් පැත්ත දිහා බැළුවේ මිගාර ගහන්න ඉස්සෙල්ල ඇඳුම් ගලවන්න කිව්වොත් එයාට පස්ස පැත්ත මොනවගේ පේනවද කියල බලන්න. එහම් බලනකොට මිගාරට මගේ නිරුවත් පස්ස පැත්ත පෙන්නන්න ආසාවක් වගේ අමුතු හැඟීමක් ආවා. බොහොම පොඩි කාලෙන් පස්සේ කවුරුවත් මාව හෙලුබැල්ලෙන් දැක තිබුණේ නැහැ. පළමුවෙනි පාරට මට පිරිමි කෙනෙක් ඉස්සරහා නිරුවත් වෙන්න වෙයි කියන එක ගැන හීන් ආසාවක් ආවා. මට හිතුණා මිගාරට කෝල් එක දීල අහන්න ගහන්න ඇඳුම් ගලවන්න වෙනවද කියල. මට පිස්සු හැදීගෙන එනවද කියල මට හිතුණෙ එතකොටයි.

මතු සම්බන්ධයි