Experience of a girl caned by lady police officers

Experience of a girl from Karaikudi, India

Experience of a girl from Karaikudi, India

(From the forumjar.com, re-casted by Colombocaner@gmail.com )

This incident happened in 1996 when I was in the 12th standard in school. I was attending a girls’ school where I was an average student. We used to have an occasional smoke during the school interval. I was not addicted to smoking but it felt like an adult when we smoked. For this we had a place outside the school premises which is used as some branch of a government office. As we were senior girls there was no issue of coming out of the school during the intervals and going back in. One day when I was alone in our smoking spot I was caught by two lady constables who were passing the narrow pathway.  They told me that smoking in a public place is an offence and insisted that I accompany  them to the police station. I have seen people smoking in public areas before and after this incident. However because of the way they were admonishing me and telling me that I have broken the law I was thinking maybe they were not lying.

A young woman is tempted to explore her feelings about corporal punishment

From OTD

By Joanna Jones.

How did I get into corporal punishment?

Well I guess it started about five years ago when I was twenty-two. My big sister was getting married and I, along with a couple of her best friends, were tasked with organising the hen night. Her friends could be a bit wild; I think my sister hoped I would be a voice of semi-sanity and prevent things going too far over the top. If so, she was I suspect sadly mistaken.

However, while a story in itself, the excesses of her hen night are not what this tale is about.

As part of the preparation for her hen night, of course, we wanted some of the usual lewd items and ended up looking in some suitable shops in the Soho area of London.

The Perils of Drinking in the Middle East

By Pat Greenham

As Julie was being interviewed in the Police Station after spending an uncomfortable night in the cells, she knew that she was in big trouble. The previous evening had been normal enough until one of her friends suggested going to a party in town. That’s where it all went badly wrong.

This was Julie’s second year working for a Emirates as an Air Hostess. She was having a great time – a normal month would see her doing three long haul trips, each with about four days away from home with the rest of the time spent in the sun. Julie lived on a compound that was for the sole use of employees of the airline, largely air hostesses and stewards. The compound was safe and outside the concerns of the police who turned a ‘blind eye’ to the alcohol that was consumed. Indeed most of the employees were allowed to buy a certain amount of alcohol per month from government controlled centers. The rules were clear – that this was purely for home consumption.

Shoplifters’ Unofficial’ Caning

A story about life in India. From the old website

By Fenton Creek

In parts of India it is not uncommon for offenders to be given an ‘off the record’ caning for minor offences. Records of the crime are then conveniently lost but a blind eye is turned as this reduces police paperwork and court time.

This article, from the Old Delhi Times, is an interview with a young woman caught stealing from a market stall in an undisclosed Indian city.

Old Delhi Times: So, tell us how it all started?

Indian Dreams

By Kenny Walters

Jaya Patakala yawned. She was bored, and tired too, having worked in the shop all day since it opened at 8.30. The afternoon had been particularly quiet although in another ten minutes or so, when the schools closed and some of the local businesses followed suit, she could expect to be busy again.

“Jaya! Why are you sitting there yawning? Why don’t you get a cloth out and dust the merchandise and tidy things up? I don’t pay you to sit around day-dreaming you know.”

“Yes, Aunt Malla.”

ඇන්ජලාගේ කථාව

ඇන්ජලාගේ කථාව

(colombocaner@gmail.com)

ඇන්ජලා වයින් ටිකක් ග්ලාස් එකකට දාගෙන එයාගේ අපාර්ට්මන්ට් එකේ  සිටිං ඒරියා එකට ගිහින් සෝෆා එකේ වාඩි උනා. ඇන්ජලාගෙ අපාර්ට්මන්ට් ඩුබායි වල වික්ටරි හයිට්ස් කියන රෙසිඩෙන්ශල් ඒරියා එකක තියෙන ඉහල පන්තියේ එකක්. දැන් අවුරුදු දෙකකට ඉස්සෙල්ල එයාට ජොබ් එකෙන් හම්බුවෙච්ච බෝනස් එකෙන් තමයි මේ අපාට්මන්ට් එක ගත්තේ. ඩුබායිවල තියෙන ප්‍රධාන ටුවරිසම් කම්පැනියක් වන අල් ජුමේරා හොලිඩේස් කියන කම්පැනියෙ  ප්‍රධාන මෙහෙයුම් නිලධාරීණී හැටියට තමයි ඇන්ජලා සූරියසිංහ වැඩ කරන්නෙ. ඒ කොම්පැනිය අයිති ඩුබායි වල ගොඩක් පොහොසත් පවුලක් වන රස්ඩාන් පවුලට. දැන් අවුරුදු දහයකට කලින් තමයි ඇන්ජලා ලංකාවෙන් ඇවිත් මේ කම්පැනියට සම්බන්ධ උනේ. අවුරුද්දකට හත් අට වතාවක් ඇන්ජලාට යුරෝපයේ, ඇමරිකාවේ, චීනේ වගේ ගොඩක් රටවලට යන්න වෙනව. ඇන්ජලාගෙ කම්පනි එක හරහා ගෙස්ට්ල එවන සමාගම් වලට තමයි ගොඩක්ම යැවෙන්නෙ. කම්පැනියෙ වෙනම සේල්ස් ඩිවිශන් එකක් තිබුනට විශාල පිටරට කම්පනීස් වල ඩිරෙක්ටර්ල වගේ අය එක්ක සම්බන්ධකම් තියාගන්නෙ ඇන්ජලා. එයාට ගෙදර වැඩට උදව් වෙන්න පිලිපීන් රටෙන් ගෙන්න ගත්ත මේඩ්ස්ල දෙන්නෙක් ඉන්නවා. ඒවගේම එයාට බංගලාදේශ් වලින් ආපු ඩ්‍රයිවර් කෙනෙක් ඉන්නවා. ඩ්‍රයිවර් ඉන්නෙ අපාර්ට්මන්ට් බිල්ඩිං එකේ පහල තියෙන ක්වාටර්ස් වල.

ශමිලාගේ කථාව

ශමිලාගේ කථාව

ශමිලා කියන්නේ දැනට විදේශ රටක ඉන්න අවුරුදු විසි හයක හරි සුන්දර යුවතියක්. මේ සිද්ධිය වෙනකොට එයාට අවුරුදු විස්සක් විතර ඇති. එයා ගොඩක් පොහොසත් පවුලක වැඩිමල් දුව. ඒයා ඉස්කෝලෙ ගියෙ කොලඹ කාන්තා විද්‍යාලයට. උසස් පෙල හොඳට සමත් උනත් මුදල් අමාත්‍යාංශයේ ලොකු තනතුරක් දරපු එයාගේ තාත්තා ශමිලව යුනිවර්සිටි ඇරියෙ නැහැ. ලංකාවෙ ලොකුම සමාගම් සමූහයක මැනේජ්මන්ට් ට්‍රේනී කෙනෙක් විදිහට තමයි ඒ කාලේ එයා වැඩ කලේ. 

අයේශාගේ කතාව

අයේශාගේ අම්මයි තාත්තයි කොරියාවට යනකොට එයාට වයස අටක් විතර ඇති. අයේශාගේ අම්ම එහෙ තිබුන ලොකු සමාගමක රසායන විද්‍යාඳයෙක් හැටියට වැඩ කලේ. තාත්තා ලංකාවෙදි ආණ්ඩුවේ බැංකුවක විධායක නිලධාරියෙක් විදියට වැඩකලත් කොරියාවට ගියායින් පස්සේ කලේ බිස්නස්. ඒක නිසා තාත්තා නිතරම ලංකාවට යනවා එනවා. අයේශා කොරියාවේ ඉස්කෝලේ ගියේ. ඊට පස්සෙ ඒයාව තේරුනා සෝල් නගරේ තියෙන තාක්ෂනික පාසැලකට. කම්පියුටර් මෘදුකාංග ඉංජිනේරු උපාධියක් හදාරමින් සිටියේ.

සුනීතාගේ කථාව

සුනීතා 1988 දී කොලඹ වෛද්‍ය විද්‍යාලයයේ දෙවන වසරේ සිසුවියක්. ඇය උගත්තේ මීගමුවේ පිහිටි උසස් බාලිකා විද්‍යාලයකයි. ඇයගේ පියා රජයේ ආයතනයක විධායක නිලයක් දරුවා. පියාගේ බාල සහෝදරයා පොලිස් පරීක්ෂක වරයෙක්. ඔහු සේවය කලේ බදුල්ල ප්‍රදේශයේ පොලිස් ස්ථානයක.

ජ.වි.පෙ 1988 දී රාගම පෞද්ගලික වෛද්‍ය විද්‍යාලයට විරුද්ධව සංවිධානය කරන ලද උද්ඝෝෂණයකට රජයේ වෛද්‍ය සිසුන්ට සහභාගි වීම අනිවාර්ය කර තිබුණා. සුනීතාගේ පියා සහ මාමා ජ.වි.පෙ සම්භන්ධ කිසිම ක්‍රියාකාරකමට සහභාගි නොවන ලෙස සුනීතාට තදින්ම අවවාද කර තිබුනා. හේතුව උනේ ඒ දිනවල තිබූ ජවිපෙ ක්‍රියාකාරීන් අතුරුදහන් කිරීම  සහ මාමා පොලිසියේ තනතුරක් දැරීමයි. 1988 සැප්තැම්බර් දිනක පැවති උද්ඝෝශණයට සහභාගි වෙන්න කියලා ඇයගේ මිතුරියන් කිහිප දෙනෙක් ඇයට දුරකථනයෙන් ඇවටිලි කලා. වෛද්‍ය විද්‍යාලයය මාස ගනණක් වසා තිබුන නිසා සුනීතා ඒ දවස් වල සිටියේ ගෙදරමයි. කාලෙකින් හමු නොවූ මිතුරු මිතුරියන් හමුවීමේ අවස්ථාවෙන් ප්‍රයෝජනයක් ගැනීමට සිතූ ඇය වත්තල ඉන්න එයාගේ යාලුවෙකුගේ ගෙදර යන බව අම්මට බොරුවක් කියලා කොලඹ ගියා. කලින් කතා කරගත් විදියට සේරම් පාරේදී එයාගේ  යාලුවන්ට එකතුවෙලා පුංචි බොරැල්ලේ තිබුනු පෙලපාලියට සම්බන්ධ උනා. සටන් පාඨ වලට වඩා ඔවුන් කලේ ආගිය තොරතුරු ගැන කතා කරමින් ගමන් කිරීමයි. හවස පහ විතර වන විට බොරැල්ල හන්දියට ලඟා වෙමින් තිබුන පෙලපාලියට පොලිසියෙන් කඳුලු ගෑස් ගැහුවා. පිරිමි ලමයින් බොහොමයක් ඒ මේ අත දිවූවා. දුවා ගැනීමට නොහැකිවූ පෙලපාළියේ ගිය ලමයින් සමහරක් හමුදා ඇඳුන්වලට සමාන ඇඳුම් ඇඳ සිටි අය අත් අඩංගුවට ගත්තා. සුනීතා සහ තවත් ගැහැනු ලමයින් වගයක් වෑන් එකක දමාගත්තා. හැමෝටම වෑන් එකේ බිම මුනින් අතට දිගා වෙලා ඉන්න අණ කලා.  සුනීතා වටපිට බැලුවත් ඇයගේ මිතුරියන් කවුරුත් වෑන් එකේ හිටියේ නැහැ. ඔව්න් දුවලා බේරෙන්න ඇති යයි ඇය සිතුවා.